HISTORIA BIEDASZKOWA
HISTORIA BIEDASZKOWA
W latach siedemdziesiątych IXX wieku Folwark Lubiatowo wraz z Biedaszkowem poprzez małżeństwo Emilii z Bojanowskich z Wiktorem Unrugiem herbu własnego stało się częścią majątku Mełpin. Osadę nazywano też jako Emilianowo, od imienia właścicielki Emilii. W roku 1881 na Biedaszkowie funkcjonowała mała cegielnia. Biedni ludzie mogli sami wyrabiać cegłę na budowę niewielkich pomieszczeń gospodarskich. Właściciel pozwolił na to, bo glina była słabej jakości. Za osadą na wzgórku stała stodoła wzniesiona na ceglanej podmurówce, gdzie hodowano konie -ogiery, klacze zarodowe, źrebaki. Do tej stodoły przepędzano je ze stajni dworskiej w Mełpinie. Szlak drogi oznaczony był drewnianymi palami. Klacze z Mełpina zarejestrowane były w Izbie Rolniczej w Poznaniu, a hodowla uznana za wzorową. W roku 1907, było 71 koni, w roku 1913 - 64 konie, natomiast 1929 roku - 40 klaczy i 28 źrebiąt. Według legend Biedaszkowo, Brzednia, Piszczygorki to trójkąt dziwnych zjawisk, jakie tam miały mieć miejsce, że kusi i straszy...
W latach siedemdziesiątych IXX wieku Folwark Lubiatowo wraz z Biedaszkowem poprzez małżeństwo Emilii z Bojanowskich z Wiktorem Unrugiem herbu własnego stało się częścią majątku Mełpin. Osadę nazywano też jako Emilianowo, od imienia właścicielki Emilii. W roku 1881 na Biedaszkowie funkcjonowała mała cegielnia. Biedni ludzie mogli sami wyrabiać cegłę na budowę niewielkich pomieszczeń gospodarskich. Właściciel pozwolił na to, bo glina była słabej jakości. Za osadą na wzgórku stała stodoła wzniesiona na ceglanej podmurówce, gdzie hodowano konie -ogiery, klacze zarodowe, źrebaki. Do tej stodoły przepędzano je ze stajni dworskiej w Mełpinie. Szlak drogi oznaczony był drewnianymi palami. Klacze z Mełpina zarejestrowane były w Izbie Rolniczej w Poznaniu, a hodowla uznana za wzorową. W roku 1907, było 71 koni, w roku 1913 - 64 konie, natomiast 1929 roku - 40 klaczy i 28 źrebiąt. Według legend Biedaszkowo, Brzednia, Piszczygorki to trójkąt dziwnych zjawisk, jakie tam miały mieć miejsce, że kusi i straszy...
Na rozstaju dróg przy lesie postawiono krzyż w podziękowaniu za przeżycie i szczęśliwy powrót z Pierwszej Wojny Światowej. Z powodu przebudowy drogi krzyż został przeniesiony i stoi przy drodze głównej tuż przy drodze dojazdowej do Biedaszkowa. W drugą wojnę światową majątek przejęli Niemcy. W roku 1946 Biedaszkowo zostało przejęte przez Skarb Państwa i przeznaczone na gajówkę. Mieszkali tam gajowi, pracownicy leśni i ich rodziny, którym przydzielono do użytku własnego po około 1 ha ziemi dla każdego. Gajówka Biedaszkowo należała do leśnictwa Brzednia. Mieszkał tu między innymi gajowy Kudlaszyk, a ostatnim był Skorupka. Około lat siedemdziesiątych Biedaszkowo przeszło w ręce prywatne. Przy domu zachowała się w dobrym stanie ceglana studnia 11 metrów głęboka. W domu mała piwniczka z klapą - wejście z kuchni. Dziś Biedaszkowo w spisie miejscowości opisana jest jako osada leśna, chociaż już takiej funkcji nie pełni.
Obraz namalowany na desce w 1955 roku przez Czesława Kosowicza z Dolska
Mapa z 1911 roku
Obraz namalowany na desce w 1955 roku przez Czesława Kosowicza z Dolska
Mapa z 1911 roku
Informacje:
- Stowarzyszenie Nieodkryte Tajemnice Ziemi Dolskiej - ,,Memoria"
- Relacje Mieszkańców Lubiatowa i Mełpina
- ,,Zachowanie lokalnego dziedzictwa - świątki przydrożne, kościoły i cmentarze w regionie śremskim, pod redakcją Moniki Bulińskiej
- ,,Majątki Wielkopolskie" tom VII Powiat Śremski Maria Strzałko
